(03) පළාත් සභා උගුල
පළාත් සභා උගුලපළත් සභාව යන නාමය යටතේ 1987 ඉන්දු-ලංකා ගිවිසුම මගින් ලබා දුන්නේ උතුරු නැගෙනහිර ෆෙඩරල් ප්‍රාන්ත රාජ්‍යයකි. ඒ පිරිබාහරන් ත්‍රස්තවාදයෙන් ඉවත් කර ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී දේශපාලනයට ඇතුල් කෙරවිම සඳහාය. මෙය පූර්ණ ෆෙඩරල් බව ඔප්පු වුයේ "දිවිනැගුම " පනත පර්ලිමෙන්තුවේ සම්මත කර ගැනීමට ගිය විටදීය, ව්‍යවස්ථාවට අනුව එක් පළාතක් හෝ එකඟ වී නැතිනම් ලංකාවටම බලපාන පනතක් සම්මත කරගත නොහැකි බව අග විනිසුරුවරිය පෙන්වා දුන්විට ඇයව ධුරයෙන් ඉවත් වීමට පවා කටයුතු සිද්ධ වුනි.
ලංකාවේ පළාත් සභා වල බීජය ඇත්තේ 1927 දී ඉන්දියාවට ආණ්ඩුක්‍රම ප්‍රතිසංස්කරන නිර්දේශ කළ සයිමන් කොමිස්න් සභාවේය. ස්වදේෂකයන්ට පාලන කටයුතු වලට සහභාගී වීමට ඉන්දියාව විශාල වැඩි නිසා පළමුව ඒ තුල වූ රටවල් ප්‍රාන්ත ලෙස බෙදීමට කොමිසම විසින් යෝජනා කරන ලදී. එම බෙදීමට නිරනයකයද යෝජනා කරන ලදී. එනම්,
1. සමාන භාෂාව
2. සමාන ආගම
3. සමාන සංස්කෘතිය ඇති ප්‍රදේශ යන සාදක තුන වේ.
1987 ඉන්දු-ලංකා ගිවිසුමේද දෙමල භාෂාව, හින්දු ආගම. දෙමල-හින්දු සංස්කෘතිය ඇති උතුරු හා නැගෙනහිර පළාත් එකතු කිරීමේ යෝජනා කළේ එම සයිමන් කොමිසමේ මෙම මූල ධර්මය අනුවය. තාවකාලිකව අවුරුදකට යන බොරු කොන්දේසි ඊට දැමිණි. අන්තිමට JVP ය විසින් ලබා ගත අධිකරණ නියෝගයකින් පළාත් දෙක වෙන් කරන ලදී.
මේ නිසා හිතා මතාම සහ පැහැදිලි බෙදීමේ චේතනාවක් ඇතිව පළාත් සභා ක්‍රමය එවකට පැවති රජය ඉන්දියාවේ බලපෑම මත ඇති කෙරින. පළාත් සභා යන වචනය නිසා රට වැසියාට මෙම මර උගුල නොතේරේ. පළාත් බෙදීම ඇති කරේ බ්‍රිතාන්‍ය පාලන කාලය තුලය. එය අසාර්ථක වී පසුව දිස්ත්‍රිකයයම පළාත් එක්කකය වී කච්ච්රිය එම දිස්ත්‍රික් කාර්යාලය විය.
පක්ෂ දේශපාලනයට මෙම මර උගුල සුව යහනක් වී ඇත. ප්‍රධාන දේශපාලන පක්ෂ දෙකම පළාත් මට්ටමේ සංවිධාකයන්ගෙන් යුක්ත වීම ඊට හේතුවය. ප්‍රාදේශීය මට්ටමද එසේම පැහැදිලිව තිබීම නිසා UNP සහ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය යන පක්ෂ දෙකම තම සංවිධාන ජලය ප්‍රාදේශීය (ගම් )මට්ටමේ තබාගෙන ඇත. පළාත් සහ ප්‍රාදේශීය දේශපාලකයන් බිහි වී ඇත. පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීන්ගේ පවුල් වල අයට දේශපාලනයට එලබීමට පළාත් සභා ක්‍රමය ඉවහල් වී ඇත. මෙනිසාම මෙම මර උගුල අතහැර දැමීමට ප්‍රධාන පක්ෂ දෙකම අකමැතිය.
ආණ්ඩුවත් ජනතාවත් කල්පනා කෙරන්නේ "ඊළාම් වාදය” පිරිබාහරන්ගේ බවය. LTTE ය සහ පිරිබාහරන් දැන් නැති නිසා මෙරට දෙමළ ජනතාව තවදුරටත් ඊළාම් වාදීන් නොවන බව මෙම අනුවණයෝ සිතති. පළමුවෙන්ම සිටි මහ ඇමති පෙරුමාල් ඊළාම් ප්‍රකාශ කෙළේ තමන්ගේ සැප සම්පත් අහිමි වන බව දන දැනගනය. නමුත් දෙමල ජනතාවගේ හඬට අවනත වීමට ඔහුට සිදු විය. දැන් මහ ඇමති විග්නේශ්වරන් ඒ බව රටට අඟවයි. පෙබරවාරි 13 අවට දිනෙක ඔහු කීවේ ජනාධිපති සමග සහයෝගයෙන් කටයුතු කිරීමට කැමති නමුත් තමන් පත් කල දෙමළ ජනතාවගේ අභිලාෂයන් ඉටුකිරීමට තමන් බැඳී ඇති බවය. මෙම අභිලාශය නම් වෙනම රාජ්‍යයකි. විග්නේශ්වරන් එබන්දක් කෙලොත් පෙරුමාල් දවස මෙන් උතුරු පළාත් සභාව විසුරුවා හැර එය රජය යටතට ගත නොහැක. විසුරුවා හැරිය හැක්කේ,
1. ජනතාවගේ මූලික අවශ්‍යතාවයන් පවා සපයා දීමට පළාත් සභා පාලනය අපොහොසත් වුවහොත්
2. විදේශ ආක්‍රමණ ඇති වුවහොත්
3. සන්නද්ද කණ්ඩායමක් සහිත කැරලිකාර තත්වයක් ඇති වුවහොත්
යන කොන්දේසි තුන යටතේ පමණකි. දේශපාලන වසයෙන් වෙනම රජයක් ප්‍රකාශ කෙලොත් මධ්‍යම ආණ්ඩුවට එය විසිරුවා හැරිය නොහැක.
මෙරට ජනතාව නොදන්ව වුවද පළාත් සභා යනු අර්ධ ස්වාදීන පාලන ක්‍රමයකි. 1927 දී සයිමන් කොමිසන් සභාව විසින් ප්‍රාන්ත සභා හඳුන්වා දී තිබුනේ එලෙසය. දැන් පළාත් සභා නමින් ලංකාවේ ක්‍රියාත්මක වන්නේ එයයි. එදා ඉන්දියාවට ලබා දුන් අර්ධ ස්වාහ්ධින පාලන තන්ත්‍රය 1947 දී නිදහස් ඉන්දියාව බවට පත් විය.සයිමන් කොමිසමේ කාර්යය ලංකාවට සුදුසු ලෙස ඉටුකෙළේ (අර්ධ ස්වාදීන පාලන ක්‍රමය) ඩොනමෝර් කොමසරිස්වාරුය විසින්ය. ඩොනමෝර් ආණ්ඩුවෙන් පසු 1948 දී අප එලබුනේ පර්ලිමෙන්තු ක්‍රමයටය.
කකුළුවා වතුර මුට්ටිය ලිප තබා ගිනි මෝලවා ඇත. තවමත් වතුර සිසිල්ය. කකුළුවා එහි ප්‍රීතියෙන් ක්‍රීඩා කරයි. වතුර රත් වූ විට සිදුවන දේ ඌ නොදනී. ඒ සදහා කාලය ගතවීම පමණක් අවශ්‍යව ඇත. වතුර මුමුට්ටියේ සිටීම කකුළුවෝ මේ රට සිංහල ජනතාව නොවේද. ඉදින් මෙම මර උගුල් ගලවා දැමීමට තවමත් කාලය ඉතිරිව ඇත. එබැවින් මෙම පාර්ලිමේන්තු උගුල, සංවර්ධන උගුල, පළාත් සභා උගුල යන උගුල් ගලවා දමා පෙර රජ දවස මෙන් අපටම ගැලපෙන පාලන ආර්ථික ක්‍රමයක් ඇති කර ගැනීමට සිංහල අපි සැවොම එකතු වී අධිෂ්ඨානයෙන් ක්‍රියාත්මක විය යුතුය.
No comments:
Post a Comment